Όλες οι εικόνες της σειράς “αθέατη Θεσσαλονίκη” είναι διαθέσιμες σε σετ καρτ-ποστάλ, αφίσα και fine art εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα.

Παρακαλώ στείλτε μου μήνυμα με το αίτημά σας.

Αυτή η εξαιρετικά φωτογενής προβλήτα βρίσκεται στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή της Περαίας.

lighthouse pier
lighthouse pier

Κατά την τουρκοκρατία η περιοχή αυτή ανήκε σε έναν Τούρκο μπέη. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκαν εδώ πρόσφυγες. Λόγω του ότι προέρχονταν από διαφορετικά μέρη όμως, δε συμφωνούσαν για την ονομασία της περιοχής κι έτσι μετά από κλήρωση αποφασίστηκε το όνομα “Περαία”.

Στην περιοχή δεσπόζει η μεγάλη παραλία, που στο παρελθόν αποτελούσε πόλο έλξης ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ο κόσμος ερχόταν εδώ από τη Θεσσαλονίκη με καραβάκι για να κάνει το μπάνιο του στη θάλασσα. Σήμερα δεν είναι πια τόσο δημοφιλής, παραμένει όμως ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο μέρος, που αξίζει μια επίσκεψη.

Όλες οι εικόνες της σειράς “αθέατη Θεσσαλονίκη” είναι διαθέσιμες σε σετ καρτ-ποστάλ, αφίσα και fine art εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα.

Παρακαλώ στείλτε μου μήνυμα με το αίτημά σας.

Κάποιοι λένε ότι πρόκειται για το πιο μυστηριώδες μέρος της Θεσσαλονίκης. Η μυστικιστική του αύρα αποτελεί αίνιγμα και η ομορφιά και η χάρη του είναι αδιαμφισβήτητη. Ακριβώς πίσω από το νοσοκομείο του Αγίου Δημητρίου, υπάρχει ένα καταπράσινο πάρκο, άγνωστο στους περισσότερους. Το πάρκο έχει ονομαστεί “κήποι του πασά”, πιθανώς επειδή εκεί ήταν το ησυχαστήριο του Σεϊφουλάχ πασά, αν και δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.

Οι κήποι χρονολογούνται από το 1904 και καλύπτουν μια έκταση 1000 τ.μ. Μέσα βρίσκονται τα απομεινάρια κάποιων κατασκευών που θεωρούνται δείγματα της λεγόμενης φανταστικής αρχιτεκτονικής. Πρόκειται για το αρχιτεκτονικό στυλ που είναι γνωστό από τα έργα του Γκαουντί στη Βαρκελώνη. Αυτά που σώζονται σήμερα είναι ένα συντριβάνι με ένα τούνελ που το περιβάλλει, μια στέρνα για τη συγκέντρωση του νερού, μια χαμηλή πύλη που οδηγεί σε υπόγειο χώρο και ένα υπερυψωμένο καθιστικό. Είναι όλα μικρά σε μέγεθος, με δρομάκια και κλίμακες σε διαφορετικά επίπεδα. Η βάση τους είναι από σιδηρόβεργες που στηρίζουν τις ακατέργαστες πέτρες και τούβλα. Φαίνεται ότι το νερό έπαιζε βασικό ρόλο, άλλες φορές έπεφτε ορμητικά, έσταζε ή δημιουργούσε μικρές λιμνούλες.

pasha's gardens: the throne
pasha’s gardens: the throne

Φυσικά πολλοί μύθοι περιβάλλουν αυτό το μέρος, που αποκαλείται και “δρακόσπιτα” ή “λημέρι των δερβίσηδων”. Δεν υπάρχει καμιά καταγραφή για το ποιοι ήταν οι δημιουργοί των κτισμάτων και για ποιον ακριβώς λόγο τα δημιούργησαν. Τα μυστηριώδη σχήματα και οι παραστάσεις που υπάρχουν, το τούνελ που δεν οδηγεί πουθενά, οδήγησαν κάποιους να πιστεύουν ότι ήταν τόπος συνάντησης για τους οθωμανούς μασώνους. Άλλοι λένε ότι εδώ τελείωναν οι κατακόμβες της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με άλλο μύθο, όλες οι πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για το χτίσιμο των μνημείων, ήταν χτυπημένες από κεραυνό. Το γεγονός ότι οι κήποι είναι κοντά σε παλιά και νεότερα νεκροταφεία, εξηγεί πολλές από τις ιστορίες που μπορεί να ακούσει κανείς. Το μέρος θεωρείται ενεργειακό σημείο και κάποιοι πιστεύουν ότι είναι κέντρο γεωμαγνητικής ενέργειας.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου τα μνημεία υπέστησαν πολλές ζημιές με αποτέλεσμα η αρχική τους μορφή να έχει χαθεί. Μετά το 1922, όταν πολλοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία εγκαταστάθηκαν εδω, πέτρες και τούβλα από τα κτίσματα πάρθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικά υλικά. Σήμερα είναι ένα πολύ όμορφο πράσινο πάρκο, τέλειο για μια ηλιόλουστη (ή, γιατί όχι, συννεφιασμένη) μέρα!

Όλες οι εικόνες της σειράς “αθέατη Θεσσαλονίκη” είναι διαθέσιμες σε σετ καρτ-ποστάλ, αφίσα και fine art εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα.

Παρακαλώ στείλτε μου μήνυμα με το αίτημά σας.
countryside district
countryside district

Αποφάσισα να κάνω μια καινούρια σειρά, που θα περιστρέφεται γύρω από την πόλη στην οποία ζω τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, τη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω ανακαλύψει πολλά ενδιαφέροντα μέρη τόσο μέσα στην πόλη, όσο και στην ευρύτερη περιοχή, που νομίζω αξίζουν προσοχής. Πρόκειται για τα λιγότερο γνωστά μέρη, μνημεία ή αξιοθέατα που για κάποιο λόγο με ιντριγκάρουν και νομίζω ότι θα έπρεπε να τα δει περισσότερος κόσμος. Πρόκειται και για τα πιο γνωστά μέρη που θα μπορούσαν να ιδωθούν κι αλλιώς. Οπότε, αποφάσισα να τα φωτογραφίσω με τον δικό  μου τρόπο. Θα συνοδεύω κάθε φωτογραφία με ένα κείμενο με πληροφορίες για την τοποθεσία και την ιστορία της.

Αυτή είναι η βίλα Σαλέμ. Βρίσκεται στην περιοχή που ήταν γνωστή ως “συνοικία των εξοχών”, έξω από τα τείχη της πόλης (σημερινή Βασιλίσσης Όλγας). Μέχρι τα μέσα του 19ου αι., υπήρχαν εκεί μόνο κάποια μικρά σπίτια και χωράφια, εξ’ ου και το όνομα της περιοχής. Μέχρι το τέλος του 19ου αι. οι πλούσιοι Έλληνες, Τούρκοι και Εβραίοι έμποροι άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί και να χτίζουν τις μεγαλοπρεπείς επαύλεις τους.  Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, πολλά από τα σπίτια επιτάχθηκαν από τον στρατό και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όλη περιοχή είχε χάσει πια την αίγλη της και αφέθηκε στη φθορά μέχρι τη δεκαετία του 60, οπότε οι περισσότερες από τις υπέροχες αυτές επαύλεις κατεδαφίστηκαν για να χτιστούν άσχημες πολυκατοικίες. Κάποιες όμως κατάφεραν να σωθούν και μερικές είχαν την τύχη να αναστηλωθούν και να ξαναβρούν τη χαμένη τους ομορφιά. Άλλες όμως αντιμετωπίζουν ακόμη την εγκατάλειψη και τη φθορά.

The Salem mansion serving as the Austro-Hungarian consulate.
Η Βίλα Σαλέμ ως προξενείο της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας.

Η Βίλα Σαλέμ αγοράστηκε το 1878 από έναν Εβραίο έμπορο ονόματι Τζερμπογάς, ο οποίος μετά από δέκα χρόνια την πούλησε σε μια Ελβετίδα ονόματι Anna Evelman. Το 1894 πουλήθηκε εκ νέου στον Εβραίο δικηγόρο Εμμανουήλ Ραφαήλ Σαλέμ και από το 1915 στέγασε το ιταλικό προξενείο. Μετά το σεισμό του 1978 το ιταλικό προξενείο μεταφέρθηκε σε άλλο κτίριο (που χτίστηκε στη θέση μιας άλλης έπαυλης) και η βίλα εγκαταλείφθηκε. Έγιναν κάποιες εργασίες το 1984, αλλά από τότε αυτό το όμορφο κτίριο έμεινε να καταρρέει. Σήμερα ανήκει στην ιταλική κυβέρνηση και απ’ όσο ξέρω δεν υπάρχουν σχέδια για την αναστήλωσή του.

Update: Το 2018 η βίλα πωλήθηκε σε Θεσσαλονικείς επιχειρηματίες με σκοπό να μετατραπεί σε boutique ξενοδοχείο. (πηγή: https://parallaximag.gr/thessaloniki/se-cheria-thessalonikion-vila-proorizetai-gia-boutique-hotel). Ανυπομονώ να δω τη μεταμόρφωσή της!

Η ιστορία της συνοικίας των εξοχών μου φαινόταν πάντα πολύ γοητευτική. Κοιτάζοντας κανείς φωτογραφίες της εποχής της ακμής της, κάνει αναπόφευκτα τη σύγκριση με την τωρινή της εικόνα. Μου φαίνεται απίστευτο ότι υπήρχε κάποτε αυτή η συνοικία, με τα υπέροχα σπίτια και τους καλοφροντισμένους κήπους, χτισμένα μια ανάσα από τη θάλασσα. Είναι θλιβερό ότι ένας τέτοιος θησαυρός δε θεωρήθηκε άξιος να διασωθεί, για να μπορούν και οι επόμενες γενιές να τον θαυμάσουν. Η ομορφιά της βίλας Σαλέμ είναι απίστευτη και μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί πόσο υπέροχη μπορεί να ήταν στην ακμή της. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον γι’ αυτήν με στεναχωρεί ιδιαιτέρως. Πρόκειται για μία μόνο από τις επαύλεις της συνοικίας των εξοχών που έχουν απομείνει εγκαταλελειμμένες, αφημένες στην καταστροφή και το βανδαλισμό. Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι υπάρχει κάποιο μέλλον γι’ αυτήν. Εγώ τουλάχιστον θα ήθελα πολύ να τη δω να λάμπει ξανά.

αφίσα (φτιαγμένη από φαν) της σειράς American Horror Story.
αφίσα (φτιαγμένη από φαν, όχι επίσημη) της δημοφιλούς αμερικανικής σειράς American Horror Story.
countryside district villas
Αναπαλαιωμένες βίλες της συνοικίας των Εξοχών.

Zenosyne: η αίσθηση ότι ο χρόνος κυλά όλο και γρηγορότερα

Μου άρεσε πολύ αυτή η περίεργη λέξη και το νόημά της για την νέα  μου φωτογραφία. Ο άντρας μου έχει μια πολύ ωραία συλλογή με ρολόγια χειρός που πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω με κάποιο δημιουργικό τρόπο. Παλιότερα είχα επιχειρήσει ξανά να τα χρησιμοποιήσω σε μια φωτογράφιση, αλλά ήταν στα πρώτα μου βήματα και είχα κάνει πολλά λάθη, οπότε τα αρχεία είναι θαμμένα σε κάποιο φάκελο του υπολογιστή μου. Πάντα έλεγα να ξανακάνω εκείνη τη φωτογράφιση γιατί μου άρεσε πολύ το κόνσεπτ της. Χμμμ… Μήπως ήρθε η ώρα;

Έχουν περάσει… 7 μήνες από την τελευταία φορά που ανέβασα κάτι καινούριο! Μεγάλη απογοήτευση! Τον τελευταίο καιρό περνάω μια φάση ξηρασίας από άποψη έμπνευσης και δυσκολεύομαι να σκεφτώ νέες ιδέες. Κάνω κάποιες σκέψεις και τις γράφω στο σημειωματάριό μου, αλλά τελικά δε μ’ αρέσει τίποτα. Προσπαθώ να μην είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου, όταν σκέφτομαι πόσος ύπνος μου λείπει τους τελευταίους μήνες (υπέροχη μητρότητα). Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσω είναι απλά να βγω έξω και να βγάζω φωτογραφίες. Οτιδήποτε, ακόμα κι αν είναι χάλια. Αυτό θα προσπαθήσω από δω και πέρα.

Η έμπνευση γι’ αυτήν την εικόνα ήρθε από ένα τραγούδι των Snow Patrol που λέει: “I’m miles from where you are, I lay down on the cold ground and I pray that something picks me up and sets me down in your warm arms” (Τίτλος τραγουδιού: “Set the fire to the third bar”). Πάντα φανταζόμουν αυτή τη σκηνή όταν το άκουγα και είπα να τη δείξω και σε σας.

miles from where you are

miles from where you are

Ήταν πολύ όμορφα να βρίσκομαι πάλι στο δάσος, μόνη μου, να τρέχω από δω κι από κει και να βγάζω φωτογραφίες. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ο σκυλάκος και αποφάσισε να μου κάνει παρέα. Ήταν πολύ φιλικός και έμεινε μαζί μου όλη την ώρα, οπότε αποφάσισα να τον αφήσω να συμπρωταγωνιστήσει μαζί μου στη φωτογραφία. Ωραίος δεν είναι;

Στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχει μια σχέση τόσο θεμελιώδης, που πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τον καθένα μας: η σχέση μας με τον εαυτό μας. Προτού επιχειρήσουμε να χτίσουμε μια οποιουδήποτε είδους σχέση με κάποιον άλλο, θα πρέπει πρώτα να χτίσουμε μια στέρεη σχέση με τον εαυτό μας, γιατί αυτή είναι το θεμέλιο για το πώς ζούμε τη ζωή μας. Αυτή είναι η απλή αλήθεια πίσω από τη σειρά “foundation”, που αποτελείται από εικόνες που στόχο έχουν να εξερευνήσουν τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας. Η σειρά αποτελείται από εικόνες που με τη χρήση συμβολικών και σουρεαλιστικών στοιχείων αναπαριστούν τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις μου για τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.

Ξεκίνησα αυτή τη σειρά πριν από δύο χρονιά σχεδόν, στις αρχές του 2013. Δεν είχα αρχικά αυτό το σκοπό, αλλά όταν συνειδητοποίησα  ότι πολλές από τις ιδέες μου περιστρέφονταν γύρω από το ίδιο θέμα, αποφάσισα να το επεξεργαστώ λίγο παραπάνω και να δημιουργήσω μια σειρά εικόνων. Η εμπειρία αυτή με έμαθε πολλά. Ήταν πολύ συναρπαστικό αλλά και εύκολο να δουλεύω πάνω σε παραλλαγές του ίδιου θέματος, όμως υπήρχαν και φορές που αυτό γινόταν δεσμευτικό.  Υπήρξαν στιγμές που πίστεψα ότι δεν πρόκειται να την ολοκληρώσω ποτέ, μιας και το θέμα της σχέσης με τον εαυτό είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Έτσι κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να απεικονίσω όλες τις εκφάνσεις αυτής της σχέσης και περιορίστηκα σε αυτές που εγώ θεωρώ πιο σημαντικές. Σε όλη τη διάρκεια προσπάθησα να εξελιχθώ σαν φωτογράφος, διατηρώντας παράλληλα συνέπεια στο στυλ μου. Γενικά ήταν μια περιπέτεια, την οποία διασκέδασα πολύ και που η ολοκλήρωσή της μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω σε διαφορετικά πράγματα.

Η σειρά έχει ήδη παρουσιαστεί σε σελίδες τέχνης πριν την ολοκλήρωσή της. Πολλές από τις εικόνες έχουν παρουσιαστεί μεμονωμένα σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά και οι περισσότερες έχουν λάβει μέρος σε εκθέσεις φωτογραφίας στην Ελλάδα.

Έχω συμπεριλάβει εδώ όλες τις εικόνες της σειράς, με τη σειρά με την οποία δημοσιεύτηκαν. Κάνοντας κλικ σε κάθε μία, ανοίγει νέο παράθυρο που οδηγεί στο αντίστοιχο ποστ, σε περίπτωση που θέλετε περισσότερες πληροφορίες.

misidentified

misidentified

Η πρώτη εικόνα με “κλώνους”. Ο σχεδιασμός από πριν βοήθησε στη μετέπειτα επεξεργασία. Επίσης έμαθα πώς να δημιουργώ ομίχλη στο photoshop! Η εικόνα αυτή έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό “Φωτογράφος”.

in between

in between

Η δεύτερη εικόνα της σειράς είναι αρκετά απλή, αλλά μου αρέσει η συμμετρία της και η γενική ατμόσφαιρα. Εδώ έμαθα πώς να μακραίνω ένα φόρεμα και να ψηλώνω ένα τοίχο στο photoshop.

condemnation

condemnation

Γι’ αυτή την εικόνα πήγα σε ένα από τα πιο γνωστά μέρη της Θεσσαλονίκης (τα κάστρα), τρύπωσα μέσα σε έναν από τους πυργίσκους και ξεκίνησα να φωτογραφίζομαι, καθώς οι περαστικοί που πήγαιναν βόλτα τα σκυλιά τους σταματούσαν να δουν τι κάνω. Η επεξεργασία με δυσκόλεψε λίγο αλλά το αποτέλεσμα με αντάμειψε.

narcissus - conceptual fine art portraits by Nicki Upstairs

narcissus

Νομίζω ότι αυτή είναι η δημοφιλέστερη όλων! Έως ώρας έχει πάνω από 200.000 επισκέψεις στο 500px  και έχει προβληθεί σε διάφορες σελίδες και blogs. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε και αυτή στον “Φωτογράφο”. Εδώ έμαθα πώς να σβήνω ένα πρόσωπο και πώς να “κλέβω” τον καθρέφτη των φίλων μου γιατί απλώς έπρεπε να τον έχω!

house of mirrors

house of mirrors

Για κάποιο λόγο αυτή η εικόνα μου φέρνει στο μυαλό την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, στο πιο σκοτεινό της ίσως. Ίσως φταίει το μπλε φόρεμα; το δυσκολότερο εδώ ήταν οι αντανακλάσεις στους καθρέφτες. Τα δάχτυλά μου πονάνε ακόμα από το masking στην κορνίζα του καθρέφτη.

tug of war

tug of war

Οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου! Χρειάστηκε η βοήθεια του άντρα μου, ο οποίος έκανε γκριμάτσες στην κάμερα καθώς κρατούσε την άλλη άκρη του σκοινιού. Πιο πολύ μ’ αρέσει πώς έδεσε ο ουρανός (τον οποίο πρόσθεσα αργότερα) με την ατμόσφαιρα και το concept!

unseen

unseen

Αυτή την εικόνα δεν την είχα σχεδιάσει, αν και είχα το concept στο μυαλό μου όταν είδα αυτό το έπιπλο και αποφάσισα να σκαρφαλώσω πάνω. Θα ήθελα να είχα μεγαλώσει το κάδρο λιγάκι ακόμα.

escapology

escapology

Η επόμενη προσθήκη στη σειρά έγινε μετά από εννιά μήνες, τον περασμένο Ιούλιο και δυστυχώς ήταν η πρώτη φωτογράφιση που έκανα για το 2015. Αυτή η χρονιά ήταν πραγματικά πολύ κουραστική. Είναι επίσης η πρώτη φωτογράφιση που έκανα ενώ ήμουν έγκυος. Ακόμα βέβαια δεν είχα φουσκώσει πολύ, κάτι που βοήθησε μιας και χρειάστηκε να κάνω πολλές φορές πως τρέχω μέχρι να το πετύχω.

dichotomy

dichotomy

Αυτό το concept με δυσκόλεψε περισσότερο στην οπτικοποίηση. Όταν τελικά βρέθηκε η ιδέα, δεν μπορούσα να την πραγματοποιήσω έτσι όπως ήθελα για λόγους ασφάλειας. Αλλά όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις καπνογόνα για το εφέ που θες, ανακαλύπτεις την αξία του καπνού από ηλεκτρονικό τσιγάρο!

the encounter

Το τέλος του ταξιδιού, μια συνάντηση σε μια παλιά γέφυρα. Χρειάστηκε να φωτογραφίσω τον εαυτό μου ξεχωριστά και να τον προσθέσω μετά στη φωτογραφία της γέφυρας, γιατί ήμουν πολύ έγκυος για να περπατάω σε ετοιμόρροπες γέφυρες. Έτσι, μέχρι το τέλος της, αυτή η σειρά με βοήθησε να μάθω πάρα πολλά!

Όλες οι εικόνες είναι διαθέσιμες ως υπογεγραμμένα και αριθμημένα αντίτυπα περιορισμένης έκδοσης, εκτυπωμένες σε χαρτί fine art μουσειακής ποιότητας. Μπορείτε να τα προμηθευτείτε είτε απευθείας από μένα, είτε από τη Saatchi online gallery.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι αφιερωμένοι στο μωρό μου, οπότε δεν έχω κανένα φωτογραφικό σχέδιο. Βλέποντας και κάνοντας. Λογικά θα είμαι πιο ενεργή στο facebook τώρα, οπότε ακολουθήστε τη σελίδα μου αν δεν το έχετε κάνει ήδη!

Αν καταφέρατε να διαβάσετε όλα αυτά, αλλά και αν δεν τα καταφέρατε, θα το εκτιμούσα πολύ να μου γράψετε δυο λόγια με τις εντυπώσεις σας!

Έφτασε η ώρα! Σας παρουσιάζω την τελευταία εικόνα της σειράς “foundation”! Όπως όλες οι άλλες εικόνες της σειράς, πρόκειται για ένα αυτοπορτραίτο με τη συμμετοχή ενός κλώνου μου.

the encounter

the encounter

Ήταν η πρώτη φορά που φωτογράφισα τον εαυτό μου και το background ξεχωριστά. Είχα εδώ και πολύ καιρό στο μυαλό μου αυτή την εγκαταλελειμμένη γέφυρα και είχα αποφασίσει να τη χρησιμοποιήσω ως σκηνικό για αυτή την εικόνα. Οπότε ένα απόγευμα πήγαμε εκεί μαζί με τον άντρα μου, μόνο που βλέποντάς την από κοντά αποφάσισα ότι μάλλον δεν ήταν και πολύ ασφαλές για μένα να ανέβω μιας και ήμουν στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου.  Ήταν πολύ εκνευριστικό να βρίσκομαι εκεί αλλά να μην μπορώ να κάνω αυτό που ήθελα, έτσι όπως το είχα σχεδιάσει. Αποφάσισα παρ’ όλα αυτά να φωτογραφίσω τουλάχιστον τη γέφυρα μιας και ήμουν ήδη εκεί και άρχισα να σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα τελικά.

Αποφάσισα να φωτογραφίσω τον εαυτό μου κάπου αλλού και μετά να προσθέσω αυτές τις λήψεις πάνω στην εικόνα της γέφυρας. Είναι η πρώτη φορά που δοκίμασα κάτι τέτοιο και δε μου άρεσε καθόλου! Έπρεπε να προσέξω ώστε ο φωτισμός και η γωνία λήψης να έχουν συνέπεια με την αρχική εικόνα, για να είναι το αποτέλεσμα αξιοπρεπές. Το πήγα βήμα βήμα και βλέπετε το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο νομίζω είναι αρκετά καλό. Αλλά πραγματικά δε θέλω να το ξανακάνω ποτέ αυτό! Πέρα από τις τεχνικές δυσκολίες και το ότι έκανα τη ζωή μου δύσκολη, το πιο άσχημο για μένα ήταν ότι δεν μπόρεσα να αφουγκραστώ και να νιώσω το μέρος έτσι όπως ήθελα. Ήταν σαν να μου πήραν τη μισή χαρά που αισθάνομαι σε κάθε φωτογράφιση, ειδικά σε μια τόσο όμορφη τοποθεσία. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναπάω και να κάνω κάποια φωτογράφιση εκεί στο μέλλον.

Αυτό λοιπόν είναι το τέλος του ταξιδιού για τη σειρά “foundation” και είναι πολύ ικανοποιητικό να ξέρω ότι έχω πια μια ολοκληρωμένη σειρά. Σύντομα θα γράψω ένα ποστ με όλες τις εικόνες μαζεμένες και κάποια λόγια για την κάθε μια.

Αν δε θέλετε να χάνετε καμία δημοσίευση, γράψτε το email σας στο πλαίσιο που βρίσκεται στα αριστερά και θα λαμβάνετε ειδοποίηση κάθε φορά που γράφω κάτι νέο. Μπορείτε επίσης να με βρείτε στο facebook, το instagram κι άλλα κοινωνικά δίκτυα πατώντας στα εικονίδια που βρίσκονται στην κορυφή της σελίδας.  Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!

Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να ολοκληρώσω τη σειρά “foundation”, την οποία ξεκίνησα σχεδόν δύο χρόνια πριν. Είναι σημαντικό για μένα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο και να προχωρήσω σε διαφορετικά πράγματα. Μου μένει μια εικόνα ακόμη και μετά η σειρά θα είναι ολοκληρωμένη.

dichotomy

dichotomy

Το συγκεκριμένο concept υπήρχε στο μυαλό μου από την αρχή, αλλά δεν είχα βρει πώς να το μεταφέρω σε εικόνα. Μετά σκέφτηκα την ιδέα με τον καπνό. Αρχικά ήθελα να χρησιμοποιήσω καπνογόνα και να κάνω τη φωτογράφιση σε εξωτερικό χώρο, αλλά μετά σκέφτηκα ότι μάλλον δεν είναι και πολύ καλό για μία έγκυο να παίζει με καπνογόνα. Μετά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω αλεύρι, μέχρι που είδα μια φωτογράφιση που έκανε ο απίστευτος Von Wong, όπου έβαλε ένα μέλος του συνεργείου του να φυσά τον καπνό από το ηλεκτρονικό του τσιγάρο για να δημιουργήσει την αίσθηση της ομίχλης. Οπότε έβαλα κι εγώ τον άντρα μου να φυσά τον καπνό από το ηλεκτρονικό του τσιγάρο μπροστά σε ένα μαύρο σεντόνι, τράβηξα μερικές φωτογραφίες και αυτό ήταν! Κάποιες φορές η πιο απλή λύση είναι η καλύτερη!

Αν και πιστεύω ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν είχα ακολουθήσει το πλάνο μου με τα καπνογόνα, είμαι αρκετά ικανοποιημένη με το τελικό αποτέλεσμα. Τώρα μένει μόνο μία ακόμη εικόνα, την οποία σκοπεύω να ολοκληρώσω μες στις επόμενες μέρες, μιας και όπου να ‘ναι μπαίνω στο μήνα μου και ξέρω ότι αν δεν την τελειώσω τώρα, θα περάσουν πιθανότατα μήνες μέχρι να το κάνω.  Οπότε λογικά θα έχετε νέα μου σύντομα!

Αν δε θέλετε να χάνετε καμία δημοσίευση, γράψτε το email σας στο πλαίσιο που βρίσκεται στα αριστερά και θα λαμβάνετε ειδοποίηση κάθε φορά που γράφω κάτι νέο. Μπορείτε επίσης να με βρείτε στο facebook, το instagram κι άλλα κοινωνικά δίκτυα πατώντας στα εικονίδια που βρίσκονται στην κορυφή της σελίδας.  Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!

Οι αμαδρυάδες  είναι μυθολογικά πλάσματα που ζουν στα δέντρα. Πρόκειται για συγκεκριμένο είδος δρυάδων , ένα είδος νυμφών. Κάθε αμαδρυάς είναι συνδεδεμένη με ένα συγκεκριμένο δέντρο. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι αμαδρυάδες είναι το ίδιο το δέντρο, ενώ οι δρυάδες είναι απλώς οι οντότητες, τα πνεύματα των δέντρων. Εάν πέθαινε το δέντρο, πέθαινε και η αμαδρυάς που ήταν δεμένη μαζί του. Γι’ αυτό, οι δρυάδες και οι θεοί τιμωρούσαν τους θνητούς που έκαναν κακό στα δέντρα. 

Άλλη μια από τις φωτογραφίες που τράβηξα πέρυσι το καλοκαίρι όσο ήμουν στο χωριό μου. Η αρχική  ιδέα ήταν να είναι το σώμα συνδεδεμένο με το δέντρο, σαν να βγαίνει από μέσα του. Καθώς δούλευα την προηγούμενη εικόνα μου, “naiad“, διάβασα για αυτό το είδος νυμφών, τις αμαδρυάδες, που ήταν συνδεδεμένες με τα δέντρα και ήξερα ότι αυτό θα ήταν το θέμα της φωτογραφίας. Πρόσθεσα τον καπνό και τις πεταλούδες (όλα δικές μου φωτογραφίες) για να τονίσω περισσότερο τη μαγεία της σκηνής.

Η εικόνα αυτή, μαζί με όλες τις άλλες που αποτελούν το πορτφόλιό μου, είναι διαθέσιμη σε περιορισμένα αντίτυπα. Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να επικοινωνήσετε απευθείας μαζί μου ή να επισκεφτείτε τη σελίδα μου στη saatchi gallery.