Η οικογένεια διάλεξε να φωτογραφηθεί στο μέρος που συνηθίζουν να περνάνε πολλά από τα απογεύματά τους.
Με αυτόν τον τρόπο θα έχουν για πάντα κρατημένες αυτές τις αναμνήσεις!
Πατήστε το παρακάτω κουμπί για να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας για τη φωτογράφιση της δικής σας οικογένειας!
Πατήστε εδώΟικογενειακή φωτογράφιση στη φύση για αυτή τη γλυκιά οικογένεια!
Το ραντεβού δόθηκε στα Πλατανάκια Πανοράματος, όπου παίξαμε, σκαρφαλώσαμε και βγάλαμε όμορφες φωτογραφίες, που θα θυμίζουν για πάντα σε αυτή την οικογένεια αυτή την όμορφη περίοδο της ζωής τους!
Πατήστε το παρακάτω κουμπί για να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας για τη φωτογράφιση της δικής σας οικογένειας!
Πατήστε εδώΠρόσφατα μου ζητήθηκε να αναλάβω τη φωτογράφιση για την παράσταση “Η παρεξήγηση” του Καμύ, που ανεβαίνει από την ομάδα θεάτρου m0mentum. Από καιρό αισθανόμουν την ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό, οπότε μου φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία. Επίσης, ήταν μια αφορμή να ασχοληθώ με με δύο από τις αγάπες μου: το θέατρο και τη φωτογραφία.
Η φωτογράφιση έγινε ένα ωραίο Κυριακάτικο πρωινό στο παλιό και εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο Καρατάσιου. Πρόκειται για ένα από τα δύο μεγάλα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα της δυτικής Θεσσαλονίκης (το άλλο είναι το στρατόπεδο Παύλου Μελά). Είχα πάει πρόσφατα και το είχα περπατήσει όλο (είναι τεράστιο) ψάχνοντας μέρος για το τελευταίο μου προσωπικό πρότζεκτ (περισσότερα πάνω σε αυτό κάποια στιγμή σύντομα). Τελικά επέλεξα να μην κάνω εκείνη τη φωτογράφιση εκεί, οπότε βρήκα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το μέρος αυτή τη φορά. Άλλωστε σε ποιον δεν αρέσουν τα παλιά, βρώμικα και μισο-γκεμισμένα κτίρια;
Στην παράσταση παίζουν επτά ηθοποιοί, που για μένα σημαίνει ότι είχα επτά μοντέλα για να παίξω εκείνη την ημέρα (μπορεί να αναγνωρίσατε τη μία από εδώ). Ήταν όλοι τους πολύ βοηθητικοί και έκαναν τη δουλειά μου εύκολη. Η φωτογράφιση κράτησε όλη μέρα και στο τέλος είχαμε αρκετές ωραίες φωτογραφίες και προωπικά εγώ πέρασα πολύ καλά! Ανυπομονώ να το επαναλάβω!
Μερικές φωτογραφίες του Στάθη Παπουλίδη από τα παρασκήνια της φωτογράφισης :
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Αλμπέρ Καμύ
Μετάφραση: Ελένη Κιτσοπούλου
Σκηνοθεσία: Στάθης Παπουλίδης
Παίζουν: Άννα Κολοκοτρώνη, Αφροδίτη Τσακίρη, Γεωργία Λαμπίδου, Διονύσης Γονατάς, Καλλιόπη Ξανθοπούλου, Κατερίνα Γανδά
και Μιχάλης Μαντάς
Φωτογραφίες: Νίκη Πάνου
https://www.facebook.com/nickiupstairsphotography/
https://www.instagram.com/nickiupstairs/
Σκίτσο αφίσας: Διονύσης Καλαϊτζής
Στήσιμο αφίσας: Γεωργία Λαμπίδου
Πληροφορίες
Μέρες παραστάσεων: 27 & 30/5, ώρα 20:30 στο Θέατρο Βαφοπούλειο
Διάρκεια: 80 λεπτά.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με προσφορά τροφίμων μακράς διάρκειας και ειδών προσωπικής υγιεινής ως συνεισφορά στο Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Στοιχεία Επικοινωνίας
• Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 6949420831
• Facebook Page:
https://www.facebook.com/stathis.papoulidis
https://www.facebook.com/m0mentumperformanceart/
• Instagram Page:
https://www.instagram.com/stathis.papp/
https://www.instagram.com/m0mentum.art/
Αφίσες και καρτ-ποστάλ από την “αθέατη Θεσσαλονίκη”
Από τότε που ολοκληρώθηκε η σειρά “αθέατη Θεσσαλονίκη”, ήθελα να διευρύνω την γκάμα εκτυπώσεων που διαθέτω, πέρα από τις εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα. Έτσι, με χαρά ανακοινώνω πως πλέον όλες οι φωτογραφίες της σειράς είναι διαθέσιμες σαν αφίσες, αλλά και σαν σετ καρτ-ποστάλ που περιλαμβάνει όλες τις φωτογραφίες μαζί με ένα μικρό συνοδευτικό κείμενο για την κάθε μία στο πίσω μέρος.
Οι αφίσες έχοουν μέγεθος 30×40εκ (11,8″x15,7″) και είναι εκτυπωμένες σε οπαλίνα 130gr. Δείχνουν τέλεια σε κάθε τοίχο και είναι ιδανικές για δώρο στους λάτρεις της φωτογραφίας!
Τα καρτ-ποστάλ είναι διαθέσιμα σαν σετ από εννέα κάρτες, μία για κάθε εικόνα της σειράς, με ένα σύντομο κείμενο στο πίσω μέρος τους. Έχουν μέγεθος 12×12εκ (4,7″x4,7″) και είναι εκτυπωμένες σε οπαλίνα 300gr. Κάθε λάτρης της Θεσσαλονίκης χρειάζεται αυτές τις καρτ-ποστάλ!
Δείτε όλη τη σειρά φωτογραφιών εδώ. Για πληροφορίες στείλτε μου το μήνυμά σας. Επίσης αν ενδιαφέρεστε για αφίσα ή καρτ-ποστάλ από κάποια άλλη φωτογραφία μου, ρωτήστε με!
Όπως πάντα, οι φωτογραφίες είναι διαθέσιμες ως υπογεγραμμένα και αριθμημένα αντίτυπα περιορισμένης έκδοσης, εκτυπωμένες σε χαρτί fine art μουσειακής ποιότητας, σε τρία μεγέθη:
Έκδοση των 15, 30×30 cm
Έκδοση των 7, 50×50 cm
Έκδοση των 5, 75x75cm
Πρόσφατα είδα ότι γινόταν ένας τοπικός διαγωνισμός φωτογραφίας, με θέμα ένα από τα παλαιότερα κτίρια της Θεσσαλονίκης, το Μπενσουσάν Χαν (περίπου 200 ετών). Στο παρελθόν ήταν χάνι, κάτι σαν bed-and-breakfast, μόνο που μπορούσες να έχεις και το άλογό σου μαζί. Τα τελευταία χρόνια το κτίριο έχει πάρει νέα ζωή σαν πολιτιστικός χώρος, όπου λαμβάνουν χώρα πολλά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. Η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα ήταν πριν κάποια χρόνια που πήγα να δω μια παράσταση και το ερωτεύτηκα, ευχόμενη να μπορέσω κάποτε να κάνω μια φωτογράφιση εκεί.
Έτσι, όταν διάβασα για τον διαγωνισμό ενθουσιάστηκα. Οι συμμετέχοντες φωτογράφοι καλούνταν να συμμετέχουν κάνοντας μια φωτογράφιση μισής ώρας στο χώρο. Κάθε φωτογράφος μπορούσε να υποβάλλει στο διαγωνισμό μία φωτογραφία. Όλες οι φωτογραφίες θα εκτεθούν στο χώρο του Μπενσουσάν Χαν στις 14 Δεκεμβρίου, οπότε θα ανακοινωθούν και τα ονόματα των νικητών.
Αφιέρωσα κάποιες μέρες προσπαθώντας να σκεφτώ μια ιδέα που θα μπορούσε να υλοποιηθεί εύκολα μέσα σε μισή ώρα αλλά να είναι και σχετική με το χαρακτήρα του κτιρίου, όσο το δυνατόν. Ζήτησα από την Κατερίνα, που είναι ηθοποιός που παίζαμε μαζί στο θέατρο, να γίνει το μοντέλο μου και δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Οπότε, την ημέρα της φωτογράφισης συναντηθήκαμε λίγο νωρίτερα για να συζητήσουμε για την ιδέα και τη διαδικασία της φωτογράφισης προκειμένου να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε αυτά τα πολύτιμα τριάντα λεπτά.
Η Κατερίνα τα πήγε περίφημα και αμέσως μπήκε στο χαρακτήρα και στη σωστή πόζα (είναι άλλωστε εκπληκτική ηθοποιός), οπότε η δουλειά μου ήταν σχετικά εύκολη. Η αρχική μου ιδέα άλλαξε καθώς ξεκίνησα τη φωτογράφιση και αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό που μου ταίριαζε καλύτερα σαν διάθεση και σαν χρώμα.
H επεξεργασία μου πήρε αρκετό καιρό και σίγουρα θα ήθελα να είχα τουλάχιστον άλλα τριάντα λεπτά στη διάθεσή μου, αλλά από την άλλη μου άρεσε η πρόκληση και η ευκαιρία. Μου έμειναν και πέντε λεπτά να τραβήξω και κάποιες ακόμα φωτογραφίες της Κατερίνας, έτσι για πλάκα.
Ανυπομονώ για την έκθεση!
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Είναι μεγάλη μου τιμή που η φωτογραφία μου αναδείχτηκε πρώτη στο διαγωνισμό! Ευχαριστώ πολύ την κριτική επιτροπή για την επιλογή τους, καθώς και τους χορηγούς για τα όμορφα δώρα!
Όλες οι εικόνες της σειράς “αθέατη Θεσσαλονίκη” είναι διαθέσιμες σε σετ καρτ-ποστάλ, αφίσα και fine art εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα.
Παρακαλώ στείλτε μου μήνυμα με το αίτημά σας.
Πολλά χρόνια πριν τις βίλες της συνοικίας των εξοχών, υπήρξε μια άλλη περιοχή της Θεσσαλονίκης που φημιζόταν για τις πολυτελείς επαύλεις των εύπορων κατοίκων της, με τους πλούσιους κήπους τους. Ήταν το λεγόμενο Urendjick που στην τουρκική γλώσσα σημαίνει “μικρός παράδεισος”, το σημερινό Ρετζίκι ή Πεύκα. Εκεί βρίσκεται ό,τι απέμεινε από το φημισμένο κτήμα του Τζεκη Άμποτ, που σήμερα είναι γνωστό ως άλσος Δελασάλ.
Ήδη από τον 17ο και κυρίως κατά τον 18ο αιώνα, είχε δημιουργηθεί στο Ρετζίκι μία παροικία από Ευρωπαίους πρόξενους και εμπόρους της Θεσσαλονίκης, που είχαν εκεί τις εξοχικές τους κατοικίες. Ανάμεσά τους, η οικογένεια Abbott, που είχε αποκτήσει εκτάσεις στην περιοχή, μέχρι που αυτή ερημώθηκε την εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων όταν οι Ευρωπαίοι άποικοί της την εγκατέλειψαν. Ο πιο γνωστός γόνος της οικογένειας ήταν ο Djeck Abbott, μία από τις συναρπαστικότερες προσωπικότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ανάμεσα στους τρεις πλουσιότερους κατοίκους της Θεσσαλονίκης. Το 1825 ο Τζέκη Άμποτ επέστρεψε στο Ρετζίκι, στην ιδιοκτησία του παππού του Barthelemy και μετέτρεψε και πάλι την περιοχή αυτή σε ένα μαγευτικό θέρετρο, κάνοντας εργασίες που κόστισαν 1.000.000 τούρκικες λίρες.
Στο κτήμα του Τζέκη Άμποτ υπήρχαν περίπου 300 είδη δένδρων και φυτών. Υπήρχε επίσης η οικία του Τζέκη Άμποτ για την οποία δεν υπάρχουν πληροφορίες, ενώ ακόμη και σήμερα σώζεται ένας διώροφος οχυρός πύργος, που βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση πια αφού δεν έχει γίνει καμία εργασία αποκατάστασής του. Συντονισμένες προσπάθειες το τελευταίο διάστημα έχουν ως στόχο την διάσωση αυτού του μοναδικού μνημείου και τη μετατροπή του σε λαογραφικό μουσείο.
Σε αυτό ειδυλλιακό μέρος, ο Άμποτ καλούσε κάθε Κυριακή τους Ευρωπαίους προξένους και εμπόρους με τις οικογένειές τους, για ποτά στη μικρή πλατεία κάτω από τους κέδρους και τις καστανιές, ανάμεσα σε συντριβάνια και σε μαρμάρινα αγάλματα. Μία σημαντική προσωπικότητα που επισκέφθηκε του κτήμα του Τζέκη Άμποτ ήταν ο διάσημος Αμερικάνος συγγραφέας του “Moby-Dick”, Herman Melville, ο οποίος πέρασε από την Θεσσαλονίκη το 1856.
Η πιο σημαντική όμως μέρα για τον Τζέκη Άμποτ στο Ρετζίκι ήταν η επίσκεψη του Σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ το 1858. Λέγεται ότι ο Τζέκη αγόρασε όλα τα χαλιά της Θεσσαλονίκης και κάλυψε τον δρόμο κατά μήκος της διαδρομής σε μια απόσταση 7 χιλιομέτρων. Επίσης κατασκεύασε με κόστος 25.000 φράγκα ένα λουτρό για τους υψηλούς επισκέπτες, το οποίο μετατράπηκε μετά το 1902 σε παρεκκλήσι της Αγίας Θηρεσίας και βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του άλσους Δελασάλ.
Η ιστορία λέει ότι προσκλήθηκε όλη η Θεσσαλονίκη στο Ρετζίκι. Κατά μήκος της πομπής διασκορπίστηκαν χορωδίες και ορχήστρες. «Ο Σουλτάνος έφθασε στην είσοδο (στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η είσοδος του Δημοτικού Δελασάλ). Ακούμπησε το δεξί πόδι στο σκαλοπάτι της άμαξας. Ο ουρανός όμως ήταν συννεφιασμένος. Μια εκτυφλωτική αστραπή συνοδευόμενη από φοβερή βροντή ….. (σιωπή!…). Τα φαινόμενα αυτά θεωρήθηκαν κακοί οιωνοί για τον Σουλτάνο, ο οποίος αμέσως τοποθέτησε και πάλι το δεξί του πόδι κοντά στο αριστερό και αρνήθηκε να κατέβει!!!». Ο Άμποτ παρακάλεσε τον Σουλτάνο να δεχθεί τουλάχιστον έναν καφέ κι άναψε ένα επίχρυσο μαγκάλι με χαρτονομίσματα. Ο Σουλτάνος ρώτησε «αν ο καφές είναι νοστιμότερος όταν βράζει με χαρτονομίσματα ή με κάρβουνα» και απάλλαξε τον Άμποτ από φόρους. Στη συνέχεια έφυγε, χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του στο κτήμα.
Μία μεγάλη πυρκαγιά στον Φραγκομαχαλά και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το 1856 κατάστρεψε σημαντικό μέρος της περιουσίας του Άμποτ. Και αυτή η καταστροφή ήταν η αιτία να πουλήσει το κτήμα του στο Ρετζίκι. Έτσι, το κτήμα άλλαξε διάφορα χέρια μέχρι που αγοράστηκε το 1902 από τους Fréres de la Congrégation de Saint Jean-Baptiste De la Salle που ήδη είχαν εγκατασταθεί στην Θεσσαλονίκη από το 1888 και λειτουργούσαν Γαλλικό σχολείο. Αρχικά οι Fréres είχαν το κτήμα στο Ρετζίκι για καλοκαιρινή διαμονή και για να πηγαίνουν κάθε Πέμπτη απόγευμα για ξεκούραση. Επίσης έφερναν τους μαθητές από τη Θεσσαλονίκη ημερήσιες εκδρομές. Φρόντιζαν τον κήπο και τα ζωντανά.
Το 1968 το Κολλέγιο Δελασάλ μεταφέρθηκε στη νέα σχολική μονάδα στο Ρετζίκι. Από τα 56 στρέμματα που κατείχαν οι Freres, τα 30 πέρασαν, τη δεκαετία του ‘90 στην δημοτική κοινότητα Πεύκων. Σήμερα, το άλσος Δελασάλ απλώνεται, ανοικτό για τους πολίτες δίπλα στις εγκαταστάσεις του Κολεγίου. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά έργα συντήρησης και του χώρου από τη δημοτική αρχή, ωστόσο υπάρχουν ακόμη πολλές ενέργειες ανάδειξης που εκκρεμούν, ώστε να αξιοποιηθεί καταλλήλως ένας χώρος με τόση ιστορική, πολιτισμική, θρησκευτική και περιβαλλοντική αξία.
Πηγές: Parallaxi, Parallaxi, Voria
Όλες οι εικόνες της σειράς “αθέατη Θεσσαλονίκη” είναι διαθέσιμες σε σετ καρτ-ποστάλ, αφίσα και fine art εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα.
Παρακαλώ στείλτε μου μήνυμα με το αίτημά σας.
Το Ζέιτενλικ, που σημαίνει “ελαιώνας” στην τουρκική γλώσσα, βρίσκεται στην οδό Λαγκαδά περίπου ενάμιση χιλιόμετρο βόρεια της πλατείας Βαρδαρίου. Αποτελεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική νεκρόπολη της Ελλάδας από την εποχή του τέλους του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ έχουν ταφεί πάνω από είκοσι χιλιάδες στρατιώτες από τις συμμαχικές δυνάμεις, Γάλλοι, Άγγλοι, Σέρβοι, Ιταλοί, Ρώσοι, αλλά και κάποιοι Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου, που έχασαν τη ζωή τους στις μάχες που έγιναν στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης περίπου ανάμεσα στο 1914 και στο 1919.
Στην είσοδο των κοιμητηρίων έχει χτιστεί το σέρβικο κοινοτάφιο, όπου φυλάσσονται τα οστά περίπου 5.500 Σέρβων στρατιωτών, καθιστώντας το σημαντικό τόπο προσκυνήματος για τους Σέρβους.
Την ευθύνη για την φροντίδα της περιοχής ανέλαβαν εξαρχής οι Σύμμαχοι και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο σε πόσο καλή κατάσταση βρίσκεται ο χώρος και πόσο σεβασμό έχουν δείξει στους νεκρούς αυτού του πολέμου. Είναι αληθινά θλιβερό να σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε στο χώρο αν είχε την ευθύνη του το ελληνικό κράτος.
Η πρώτη μου επίσκεψη εκεί έγινε τυχαία πριν από λίγα χρόνια, καθώς βρισκόμουν στην περιοχή κι έτυχε να έχω ελεύθερο χρόνο. Με το που μπαίνεις μέσα στο χώρο, είναι σαν να παύει ξαφνικά κάθε ήχος, παρόλο που η πολυσύχναστη Λαγκαδά περνά ακριβώς απ’ έξω. Σε κυριεύει ένα περίεργο συναίσθημα, καθώς αναλογίζεσαι ότι όλοι αυτοί οι ατελείωτοι σταυροί αντιστοιχούν σε ανθρώπους, κατά την πλειοψηφία τους νέους, που έχασαν τη ζωή τους εδώ, μακριά από οτιδήποτε αγαπημένο. Και για ποιο λόγο;
Είναι ένας τόπος που σου θυμίζει έντονα, ότι στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι. Από τον απλό στρατιώτη ως τον αξιωματικό όλοι έχουν από έναν σταυρό ή μια πλάκα με το όνομά τους, την ηλικία τους και ίσως κάποια αφιέρωση από την οικογένειά τους. Ο μοναδικός τάφος που ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους βρίσκεται στον αγγλικό τομέα και δεν ανήκει σε άντρα, αλλά στη μοναδική γυναίκα που βρίσκεται θαμμένη εδώ.
Πρόκειται για την βρετανίδα Katherine Harley, η οποία ήταν νοσοκόμα του Scottish Women’s Hospitals (SWH) και είχε υπηρετήσει στη Γαλλία προτού έρθει στην Ελλάδα να παρέχει τις υπηρεσίες της στο μέτωπο της Μακεδονίας. Στα τέλη του 1915 ίδρυσε ένα νοσοκομείο σε μια παλιά καπναποθήκη στη Γευγελή και αργότερα μια μηχανοκίνητη μονάδα μεταφοράς τραυματιών από το μέτωπο στα νοσοκομεία του SWH. Στα τέλη του 1916 αναγκάστηκε να κλείσει τη μονάδα λόγω του υπερβάλλοντα ζήλου και της απερίσκεπτης συμπεριφοράς που έδειχναν κάποιοι από τους οδηγούς της. Έτσι μαζί με τις κόρες της εγκαταστάθηκε στην πόλη Monastir (σήμερα Bitola) η οποία μόλις είχε απελευθερωθεί, όπου έδρασε αυτόνομα. Εκεί ανέλαβε να βοηθήσει τους κατοίκους της πόλης που υπέφεραν από αρρώστιες, πείνα και ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Είχε νοικιάσει ένα σπίτι στην πόλη, ουσιαστικά ακριβώς στο μέτωπο, καθώς γερμανικά και βουλγαρικά στρατεύματα βρίσκονταν στα γύρω βουνά από όπου συνεχώς βομβάρδιζαν την πόλη.
Στις 7 Μαρτίου του 1917, η Katherine Harley βρισκόταν με την κόρη της στο σπίτι τους όταν μια οβίδα έσκασε στο δρόμο και ένα θραύσμα τη βρήκε στο κεφάλι. Αν και τη στιγμή του θανάτου της ήταν πολίτης, η σωρός της μεταφέρθηκε στο Ζέιτενλικ με μεγάλες τιμές, παρουσία του πρίγκηπα Γεωργίου της Σερβίας και του διοικητή των βρετανικών δυνάμεων στρατηγού Milne. Στον τάφο της υπάρχει η επιγραφή «Αντί για λουλούδια η ευγνωμοσύνη των Σέρβων θα ανθίζει για να θυμίζει τις πράξεις αγάπης αυτής της γυναίκας. Το όνομά σας θα μείνει αθάνατο από γενιά σε γενιά».
Την ημέρα της φωτογράφισης φτάνοντας στο σημείο του αγγλικού τομέα, συνάντησα δύο εργάτες που φρόντιζαν το χώρο. Ο ένας από αυτούς με ρώτησε: “Serbian? English?” Ελληνίδα του λέω. Ξαφνιάστηκε. “Συνήθως μόνο Σέρβοι έρχονται εδώ.”
Πηγές: Parallaxi Macedonia 1912-1918