φωτογράφιση στη βίλα Καπαντζή

Η βίλα Καπαντζή στεγάζει το πολιτιστικό κέντρο του ΜΙΕΤ  στη Θεσσαλονίκη και είναι από τα ελάχιστα σωζόμενα λαμπρά οικοδομήματα του τέλους του 19ου αιώνα στην πόλη, αποτελώντας ένα από τα σημαντικότερα νεότερα μνημεία της Θεσσαλονίκης. Είναι μία από τις ελάχιστες σωζόμενες βίλες της συνοικίας των Εξοχών που έχει αποκατασταθεί με επιτυχία.

Το όνομά της το πήρε από την οικογένεια Καπαντζή που ήταν οι αρχικοί ιδιοκτήτες, στα τέλη του 18ου αιώνα. Η κατασκευή ήταν ιδιαίτερα πολυτελής και κόστισε πάνω από 40.000 χρυσές λίρες, ποσό μυθώδες για την εποχή εκείνη.

Η βίλα φιλοξένησε κατά καιρούς πολλούς ενοίκους, όπως ο πρίγκηπας Νικόλαος ως πρώτος στρατιωτικός διοικητής της πόλης (1912), ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος (1917), οι οικογένειες Καπαντζή και Κοέν (1918-1922) και οικογένειες προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής (1922-1928). Στέγασε επίσης την αμερικανική εταιρεία Foundation (1928), το Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων (1938-1940 and 1945-1972), τον ελληνικό στρατό (1940), τις γερμανικές αρχές κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941-1944) και τις βρετανικές στρατιωτικές αρχές μετά την απελευθέρωση (1944-1945).

Το 1972, το κτίριο εγκαταλείφθηκε, αφού χρειαζόταν εκτεταμένες επισκευές μετά τη μακρόχρονη χρήση του και τις αλλαγές λειτουργιών που γνώρισε. Η Εθνική Τράπεζα, που ήταν η ιδιοκτήτρια του κτιρίου από το 1928, αποφάσισε να το αποκαταστήσει και να το χρησιμοποιήσει για πολιτιστικούς σκοπούς. Η αποκατάσταση του κτιρίου ήταν επίπονη και διήρκεσε από το 1982 έως το 1989.

villa Kapantzi during the 19th century
villa Kapantzi during restoration
villa Kapantzi

Η ιστορία της συνοικίας των Εξοχών με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Τη βίλα Καπαντζή την επισκέφτηκα πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του Open House , όπου έμαθα για την ιστορία και την αρχιτεκτονική της. Από τότε την επισκέφθηκα αρκετές φορές ακόμη, για να δω εκθέσεις που φιλοξενούσε. Πρόκειται για ένα κτίριο μοναδικής ομορφιάς και μια ζωντανή ανάμνηση της ξεχασμένης αίγλης της περιοχής.

Φυσικά και ήταν ένα όνειρο να κάνω μια φωτογράφιση εκεί. Μου πήρε κάποιο χρόνο μέχρι τελικά να αποφασίσω να κάνω το εξής απλό: να ζήτήσω άδεια. Αν και πίστευα ότι δεν είχα ελπίδες, τελικά αποδείχθηκα λάθος, μιας και τελικά μου δόθηκε η άδεια να φωτογραφίσω στους χώρους της βίλας. Ακόμη καλύτερα, η φωτογράφιση θα γινόταν την ημέρα που η βίλα είναι κλειστή για το κοινό, οπότε θα την είχα όλη για μένα!

Μαζί με το μοντέλο μου, την Καλλιόπη, φτάσαμε ένα Δευτεριάτικο πρωινό και περάσαμε περίπου τέσσερις ώρες εκεί. Ήθελα να φωτογραφίσω όσο περισσότερα κόνσεπτ μπορούσα, αναδεικνύοντας πλευρές του κτιρίου. Μιας και πρόκειται για πολιτιστικό χώρο, οι περισσότερες αίθουσες λειτουργούν σαν εκθεσιακοί χώροι, οπότε δεν προσφέρονται για φωτογράφιση. Διάλεξα λοιπόν μερικές από τις πιο φωτογενείς γωνιές. Ήμουν περίπου εφτά μηνών έγκυος τη μέρα της φωτογράφισης, οπότε η κίνησή μου ήταν λίγο περιορισμένη και στο τέλος είχα εξουθενωθεί!

Γενικά ευχαριστήθηκα πολύ την όλη εμπειρία της φωτογράφισης σε ένα τέτοιο ιστορικό κτίριο και έχω αποφασίσει να το επαναλάβω στο μέλλον. Το πιο πολύτιμο μάθημα βέβαια ήταν αυτό: αν θες να κάνεις κάτι, απλά ρώτα!