Σήμερα το πρωί είχα μια πολύ ωραία έκπληξη από τη μακρινή Αυστραλία. Ο George Vardas, που είναι αρμόδιος για πολιτιστικά θέματα στον Αυστραλιανό σύνδεσμο Κυθήριων (www.kythera-family.net) επικοινώνησε μαζί μου στο Twitter  και με ενημέρωσε για ένα αφιέρωμα που είχε κάνει στο newsletter του συνδέσμου σχετικά με τις περσινές Φωτογραφικές Συναντήσεις Κυθήρων. Σε αυτό το αφιέρωμα ανέφερε κάποια πράγματα για τη δουλειά μου και συμπεριέλαβε κάποιες από τις εικόνες μου. Μου έστειλε τα αποσπάσματα, τα οποία μοιράζομαι τώρα μαζί σας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

George, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και που με ενημέρωσες γι’αυτό το αφιέρωμα, που μου έφτιαξε τη μέρα σήμερα!

Η σειρά από τα Κύθηρα ολοκληρώνεται σιγά-σιγά (και βασανιστικά). Την ίδια μέρα που ανεβοκατέβαινα τη γέφυρα στο Κατούνι, ξεκίνησα να ψάχνω τρόπο να φτάσω σε ένα παλιό αγγλικό σχολείο, για το οποίο είχα διαβάσει, το σχολείο της Μηλαπιδέας. Αφού το εντόπισα από το δρόμο, άρχισα να το πλησιάζω μέσα από διάφορα στενάκια στα οποία με το ζόρι μπορούσα να στρίψω. Μέχρι που για καλή μου τύχη συνάντησα έναν παππού, που μου είπε ότι δεν πάει δρόμος μέχρι εκεί (παρότι το σχολείο αναφέρεται σαν ένα από τα σημαντικά μνημεία του νησιου!) και ότι θα έπρεπε να συνεχίσω με τα πόδια αν ήθελα να φτάσω εκεί. Μόνο που ο δρόμος περνούσε μπροστά από κάποια πολύ αφιλόξενα σκυλάκια που άρχισαν να μου γαβγίζουν από το χιλιόμετρο, οπότε απογοητευμένη πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Μια λάθος στροφή, με οδήγησε μπροστά σε έναν εγκαταλελειμμένο ανεμόμυλο. Βρισκόταν στο τέλος μιας σειράς από σπίτια, και έστεκε εντελώς μόνος και άδειος, οπότε κατέβηκα από το αυτοκίνητο να ρίξω μια ματιά. Χωρίς πολλή σκέψη αποφάσισα να βγάλω κάποιες φωτογραφίες. Πού θα ξαναέβρισκα έναν ολόκληρο ανεμόμυλο μόνο για μένα;

Ομολογώ πως το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, μιας και έπρεπε να στήσω τη μηχανή στην είσοδο του μύλου και να ανεβοκατέβω πολλές, μα πολλές φορές τα μισογκρεμισμένα σκαλοπάτια, προκειμένου να πετύχω σωστό καδράδρισμα. Και όλα αυτά ξυπόλητη κι ενώ παρακαλούσα να μη με ανακαλύψει κανένας σκορπιός ή κανένα φίδι! Πάντως είναι μοναδική εμπερία να στέκεσαι στην κορυφή ενός ανεμόμυλου, και να νιώθεις γύρω σου την απόλυτη ηρεμία και τον αέρα να σε δροσίζει απαλά. Αφού με τα πολλά ζόρια κατάφερα να πάρω κάποιες καλές λήψεις, πήρα κάποιες πρόσθετες λήψεις από τα πλαϊνά του ανεμόμυλου, για να γεμίσω το τετράγωνο κάδρο μου κι έφυγα έχοντας ξεχάσει τελείως το σχολείο που δεν κατάφερα να φωτογραφίσω.