Στην ελληνική μυθολογία οι Ναϊάδες ήταν νύμφες των γλυκών νερών, πηγών (κρηνών), ποταμών, λιμνών.

Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία πριν ένα χρόνο, καθώς ανέβαινα στο χωριό μου να συναντήσω τους δικούς μου. Υπάρχει ένα ποταμάκι στο δρόμο, οπότε σταμάτησα για λίγο να δω αν ήταν ωραία για μια φωτογράφιση. Φυσικά και ήταν, οπότε κατέληξα να περάσω μία ώρα εκεί, αγνοώντας την πινακίδα που με προειδοποιούσε ότι ανά πάσα ώρα μπορεί να ανοίξει το παρακείμενο φράγμα χωρίς προειδοποίηση, με ενδεχόμενο κίνδυνο να πνιγώ. Ποιος δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες;  Να μαι λοιπόν στο δροσερό ποτάμι με την καινούρια μου κόκκινη περούκα. Ήταν αρκετά δύσκολη η φωτογράφιση, καθώς για να ελέγχω τις ρυθμίσεις μου έπρεπε να μπαινοβγαίνω στο ποταμάκι ξυπόλητη πάνω στα πολύ γλιστερά πετραδάκια, αποφεύγοντας τα βατραχάκια. Επίσης είχα μόλις αγοράσει το καινούριο μου τηλεχειριστήριο και μου είχε σπάσει τα νεύρα γιατί δε συνεργαζόταν όπως ήθελα. Παρόλα αυτά τράβηξα κάποιες φωτογραφίες. Αυτή μου άρεσε περισσότερο.

Ο λόγος που ασχολούμαι με περσινές φωτογραφίες είναι, κατ’αρχάς, ότι δεν βρήκα χρόνο να το κάνω στο χρόνο που πέρασε (ντροπή μου). Επίσης είμαι πλέον έξι μηνών έγκυος και παντρεύομαι σε λίγες εβδομάδες, οπότε ήμουν αρκετά απασχολημένη για να κάνω κάποια καινούρια φωτογράφιση και έχει και πολλή ζέστη για να κυκλοφορώ από δω κι από κει με την κοιλιά μου. Έχω ακόμα κάποιες από πέρυσι με τις οποίες θα ασχοληθώ και μετά θα δούμε. Οι επόμενοι μήνες θα είναι σίγουρα μια περιπέτεια και για μένα αλλά και για τις φωτογραφίες μου!

Αυτή η φωτογραφία είναι η τελευταία από τη σειρά “Voyage to Kythera”. Η λήψη έγινε σε μια από τις πιο γνωστές παραλίες του νησιού, το Καλαδί. Η παραλία είναι αρκετά απομονωμένη, οπότε έπρεπε να οδηγήσω σε χωματόδρομους και να κατέβω πολλά πέτρινα σκαλιά για να φτάσω, αλλά άξιζε! Δυστυχώς εκείνη τη μέρα είχε πολύ αέρα κι έτσι δεν τόλμησα να βουτήξω.

Η παραλία αυτή αποτελείται από τρεις μικρότερες παραλίες που συνδέονται μεταξύ τους. Η πρόσβαση από τη δεύτερη στην τρίτη παραλία γίνεται μέσα από μια σπηλιά, η οποία ήταν και ο βασικότερος λόγος που ήθελα να πάω. Τελικά όμως το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να δω την σπηλιά από μακριά, καθώς τα κύματα δεν μου επέτρεπαν να πάω εκεί, έστω και χωρίς τη μηχανή μου. Αυτή είναι μια άποψη της σπηλιάς. Δεν είναι πολύ ωραία;

Το μέρος είχε απίστευτη άγρια ομορφιά και το ερωτεύτηκα αμέσως. Ήθελα πολύ να κάτσω και απλά να αγναντεύω τη θάλασσα, αλλά όπως είπα ήταν απομονωμένο και εκτός από ένα θαρραλέο ζευγάρι που απολάμβανε τα κύματα, ήμουν μόνη μου εκεί. Τράβηξα κάποιες φωτογραφίες κι έφυγα, ελπίζοντας κάποια μέρα να επιστρέψω για μια επίσκεψη και στη σπηλιά!

Όταν ξεκίνησα να επεξεργάζομαι τη φωτογραφία, συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει κάποια λάθη στη λήψη, τα οποία δεν μπορούσα έυκολα να διορθώσω και απογοητεύτηκα. Σκέφτηκα να την παρατήσω, αλλά μετά θυμήθηκα τι όμορφα που ήταν να βρίσκομαι σε αυτό το υπέροχο μέρος και αποφάσισα ότι ήθελα να το μοιραστώ αυτό. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά μου φέρνει πίσω μια όμορφη ανάμνηση και αυτό είναι αρκετό.  Επίσης, αυτή τη φορά το κάδρο μου δεν είναι τετράγωνο! Είναι η πρώτη φορά για μένα και ποιος ξέρει, μπορεί να μην είναι η τελευταία!