Όλες οι εικόνες της σειράς “αθέατη Θεσσαλονίκη” είναι διαθέσιμες σε σετ καρτ-ποστάλ, αφίσα και fine art εκτυπώσεις σε περιορισμένα αντίτυπα.
Παρακαλώ στείλτε μου μήνυμα με το αίτημά σας.
Κάποιοι λένε ότι πρόκειται για το πιο μυστηριώδες μέρος της Θεσσαλονίκης. Η μυστικιστική του αύρα αποτελεί αίνιγμα και η ομορφιά και η χάρη του είναι αδιαμφισβήτητη. Ακριβώς πίσω από το νοσοκομείο του Αγίου Δημητρίου, υπάρχει ένα καταπράσινο πάρκο, άγνωστο στους περισσότερους. Το πάρκο έχει ονομαστεί “κήποι του πασά”, πιθανώς επειδή εκεί ήταν το ησυχαστήριο του Σεϊφουλάχ πασά, αν και δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.
Οι κήποι χρονολογούνται από το 1904 και καλύπτουν μια έκταση 1000 τ.μ. Μέσα βρίσκονται τα απομεινάρια κάποιων κατασκευών που θεωρούνται δείγματα της λεγόμενης φανταστικής αρχιτεκτονικής. Πρόκειται για το αρχιτεκτονικό στυλ που είναι γνωστό από τα έργα του Γκαουντί στη Βαρκελώνη. Αυτά που σώζονται σήμερα είναι ένα συντριβάνι με ένα τούνελ που το περιβάλλει, μια στέρνα για τη συγκέντρωση του νερού, μια χαμηλή πύλη που οδηγεί σε υπόγειο χώρο και ένα υπερυψωμένο καθιστικό. Είναι όλα μικρά σε μέγεθος, με δρομάκια και κλίμακες σε διαφορετικά επίπεδα. Η βάση τους είναι από σιδηρόβεργες που στηρίζουν τις ακατέργαστες πέτρες και τούβλα. Φαίνεται ότι το νερό έπαιζε βασικό ρόλο, άλλες φορές έπεφτε ορμητικά, έσταζε ή δημιουργούσε μικρές λιμνούλες.
Φυσικά πολλοί μύθοι περιβάλλουν αυτό το μέρος, που αποκαλείται και “δρακόσπιτα” ή “λημέρι των δερβίσηδων”. Δεν υπάρχει καμιά καταγραφή για το ποιοι ήταν οι δημιουργοί των κτισμάτων και για ποιον ακριβώς λόγο τα δημιούργησαν. Τα μυστηριώδη σχήματα και οι παραστάσεις που υπάρχουν, το τούνελ που δεν οδηγεί πουθενά, οδήγησαν κάποιους να πιστεύουν ότι ήταν τόπος συνάντησης για τους οθωμανούς μασώνους. Άλλοι λένε ότι εδώ τελείωναν οι κατακόμβες της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με άλλο μύθο, όλες οι πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για το χτίσιμο των μνημείων, ήταν χτυπημένες από κεραυνό. Το γεγονός ότι οι κήποι είναι κοντά σε παλιά και νεότερα νεκροταφεία, εξηγεί πολλές από τις ιστορίες που μπορεί να ακούσει κανείς. Το μέρος θεωρείται ενεργειακό σημείο και κάποιοι πιστεύουν ότι είναι κέντρο γεωμαγνητικής ενέργειας.
Κατά τη διάρκεια του χρόνου τα μνημεία υπέστησαν πολλές ζημιές με αποτέλεσμα η αρχική τους μορφή να έχει χαθεί. Μετά το 1922, όταν πολλοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία εγκαταστάθηκαν εδω, πέτρες και τούβλα από τα κτίσματα πάρθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικά υλικά. Σήμερα είναι ένα πολύ όμορφο πράσινο πάρκο, τέλειο για μια ηλιόλουστη (ή, γιατί όχι, συννεφιασμένη) μέρα!
Άλλη μια από τις φωτογραφίες που τράβηξα πέρυσι το καλοκαίρι όσο ήμουν στο χωριό μου. Η αρχική ιδέα ήταν να είναι το σώμα συνδεδεμένο με το δέντρο, σαν να βγαίνει από μέσα του. Καθώς δούλευα την προηγούμενη εικόνα μου, “